درباره نوشهر 

 

نوشهر (به مازندرانی: نوشِر) از شهرهای استان مازندران ایران است. جمعیت این شهر بر طبق سرشماری سال ۱۳۹۵، برابر با ۴۹٬۴۰۵ نفر بوده‌است. نوشهر پس از تنکابن پرجمعیت ترین شهر غرب استان مازندران می‌باشد. مردم نوشهر از قومیت طبری هستندو به زبان طبریبه گویش کجوری که به گویش مردم شهرستان نور و چالوس شباهت دارد صحبت می‌کنند.

سوغات و صنایع دستی

سوغات خوراکی نوشهر محدود به برنج، چای، محصولات لبنی، انواع مربا، ماهی تازه و ترشیجات نمی‌شود. بلکه شیرینی‌های نوشهر در بین بسیاری از مسافران خوش‌نام هستند.

معروف ترین صنایع دستی نوشهر

• سوزن بافی
• لباس محلی
• جاجیم بافی
• گلیم بافی
• حصیر بافی
• نمد مالی
• قلاب بافی
• سفالگری
• لاک تراشی
• ترمه دوزی

 

 

آثار تاریخی و مناطق دیدنی و تفریحی

تالاب ارواح

 

کافی است 12 کیلومتر از نوشهر خارج شویم تا با تالابی که نام ارواح بر آن گذاشته‌اند آشنا گردیم. آنچه چاشنی کار را زیاد می‌کند و اندکی بر ترسمان می‌افزاید، نامی است که بر این تالاب نهاده‌اند. اما همیشه می‌گویند “تا نباشد چیزکی، مردم نگویند چیزها”، و این چنین شد که تصمیم گرفتیم راهی تالابی شویم که از قصه نامش تالاب ارواح است. متعلق به روستای چلندر است. آنان که سفر به نوشهر را تجربه کرده‌اند به کررات نام چلندر را شنیده‌اند، روستایی که گنجینه‌ای از زیباترین جاذبه‌های طبیعی را در دل دارد.

تصور کنید با دریاچه‌ای مواجه‌اید که همیشه خود را پشت پرده‌ای از مه مخفی کرده است، کمی جالب است نه؟ در چنین فضایی دور از ذهن نیست که با حیوانات وحشی مواجه شویم یا آنچه که انتظارش را از پیش نداشته‌ایم روبرویمان سبز شود. در نهایت آنچه سبب گردیده، پسوند ارواح به این دریاچه الحاق گردد، عجین شدن صدا و زوزه حیوانات با سکوت محضی است که بر دریای مه آلود سایه افکنده است.

 

پارک جنگلی سیسنگان

نام سیسنگان را اکثر قریب به اتفاق ایرانی‌ها شنیده‌اند. از پارک‌های قدیمی است و عموماً برخی قدیمی‌ها عجیب به دل می‌نشینند. آنچه ما را در خصوص پارک سیسنگان نوشهر، به وجد می‌آورد، حضور توأمان دریا و جنگل است.

وقتی جنگل سیسنگان را زیر ذره‌بین می‌بریم تنوع بالای درختان، تحسینمان را بر می‌انگیزد. بلوط دارد، افرا سر بلند کرده است تا خودی نشان دهد و شمشادها سخاوتمندانه، زمین‌ها را پر کرده‌اند، انگار یکی شمشاد را کپی کرده باشد اینقدر که زیاد و مشابهند. همین تکرار، ذهن را قانع می‌کند که سیسنگان عجب جای بکری است.

از همه این‌ها که بگذریم، سیسنگان برای اثبات برتر بودنش، امکانات دیگری هم در چنته دارد. پیست دوچرخه یکی از آن‌هاست، رکاب بزنیم و ریه‌ها را پر کنیم از هوایی که متعلق به شمال است، چه بهتر از این؟

پلاژ دارد (فضایی اختصاصی برای شنا) هم برای مردان و هم برای خانم‌هایی که عشق به شنا در وجودشان معناست. قایق سواری هم که از الزامات است، مگر می‌شود دریا باشد و قایق نباشد؟

 

دریاچه آویدر، همان که نامش میان شمالی‌ها مقدس است

سیسنگان همان پارکی که در تمجیدش سنگ تمام گذاشتیم در حوالی خود سدی دارد که آویدر نام می‌گیرد. به عنوان یک سد خاکی از آن یاد می‌شود و به دلیل ارتفاعی که از سطح زمین دارد، مأمن کسانی است که سودای تفریح در مکانی خنک را در سر می‌پرورانند.

یعنی اگر عاشق سفر به جایی مرتفع و خنک هستید، سد خاکی آویدر یک گزینه مناسب است. سبزینگی بارزترین ویژگی دریاچه آویدر است که پتانسیل رشد گونه‌های گیاهی را در آن ایجاد کرده است.

جزیره‌ای که آن وسط، جا خوش کرده است ما را مطمئن می‌سازد جاذبه خوبی گلچین کرده ایم. به لطف حضور دریاچه، ماهیگیری در اینجا، حال و هوای جالبی دارد. آسمان‌هایش پر از ستاره‌هایی است که روزگارانی خوش را نوید می‌دهند، می‌توان کمپ شبانه دست و پا کرد و شب را مهمان زیباترین دریاچه نوشهر بود، دوچرخه سواری از دیگر تفریحات سالمی است که اطراف دریاچه به وفور مشاهده می‌شود.

 

روستای کندلوس

جالب است بدانیم روستای کندلوس هم از آن دست روستاهای دو اسمه است. میخ‌ساز، دیگر نامی است که به این روستا می‌چسبانند. این روستا، ارزش افزوده‌ای است برای شهر نوشهر. آنچه زیبایی را در جای جای این روستا شناور ساخته است، معماری خانه‌هاست.

زیر قدم‌های ما، برگ‌های درختان خرد می‌شوند و چه آرامش بخشی بالاتر از این. انگار همه ما از تبار دیوارهای کاهگلی هستیم، انگار ریشه دوانده‌ایم در این همه زیبایی و سادگی.

جنس کوچه‌ها از سنگ است، وقتی کنار خانه‌های کوچک روستای کندلوس گذر می‌کنم یادم به شعر سهراب می‌آید، همان که می‌گوید “در خانه ما رونق اگر نیست صفا هست” و به راستی که هست.

کندلوس به هوای خنک نوشهره دارد، یک مکان ییلاقی است. همه چیز انجا رنگ و لعاب سنتی بودن دارد، صنایع دستی کندلوس میان عام و خاص محبوب است، جاجیم دارند و دست بافت‌هایی که خاص خودشان است. یکی از برترین موزه‌های گیاهان دارویی ایران، در دست روستای کندلوس است و این روستا از این قسمت هم امتیاز می‌گیرد.

 

رود تنگ دار

گاهی جدای از آرامش ساحل و سکوت جنگل، دلمان کمی هیجان می‌خواهد، یا بقول ادبی‌ها: خالی کردن خویشتن. اینجا هم رد و نشان درختان کاملاً مشهود است، به هر حال جزئی از شمال است (جایی که سنگ‌ها هم گل می‌پرورانند و صخره هم سبزینگی به بار می‌نشاند).

شنا و آبتنی کردن مهم‌ترین بهانه‌ای است که بسیاری از مخاطبان را به تنگ دار می‌کشاند. دارای رودی با آب خنک است که جان می‌دهد برای پنهان شدن در آب، به خصوص اگر تابستان باشد و مردم تشنه آب.

می‌توانید بر فراز صخره‌ها بایستید و از همان بالا، شیرجه بزنید به درون آبی که خنک بودن اولین ویژگی بارزش است. (این را به گفته‌هایمان اضافه کنیم که تنگ با تنگه فرق‌های فاحشی دارد.

مثلاً هرمز یک تنگه است که دست دو دریا را در دست هم می‌گذارد اما رسالت تنگ کاملاً متفاوت است، تنگ به دره‌ای باریک اطلاق می‌گردد که دیوارهای صخره‌ای شکل در بر دارد درست مانند تنگ دار که موضوع اصلی بحث این قسمت ماست).

بندر نوشهر، مهد تجارت

چرخ‌های اقتصاد و تجارت به واسطه حضور بنادر به گردش در می‌آید که از قضا یکی از آن‌ها، بندر نوشهر است. آنچه بندر نوشهر را به درجه خلوص نزدیک ساخته است، همجواری با کشورهایی است که می‌تواند بالندگی ایران را به همراه داشته باشد.

اینجا هم بُعد فاصله بزرگ‌ترین ارزش را برای بندر نوشهر به فراچنگ می‌آورد، مجهز بودن به خطوط هوایی از دیگر مواردی است که مایه رشد این بندر شمال شده است. آنچه ارتباط این بندر با استان گلستان و گیلان را رقم می‌زند، حضور پررنگ جاده‌های آسفالته است. این بندر ارتباط تنگاتنگ نوشهر و کشورهای حاشیه خزر را به ارمغان آورده که اتفاق فرخنده ای به نظر می‌آید.

 

جمعیت

بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر برابر با ۴۹٬۴۰۵ نفر جمعیت بوده‌است. مردم نوشهر به زبان طبری با گویش کجوری سخن می‌گویند.